Pęknięty tętniak aorty
Pęknięcie tętniaka jest najbardziej groźnym powikłaniem tej choroby. Przerwanie ciągłości ściany naczynia skutkuje masywnym krwotokiem do przestrzeni zaotrzewnowej, jamy otrzewnowej, śródpiersia czy jamy opłucnowej (w zależności od umiejscowienia tętniaka). W większości przypadków tkanki otaczające tętniak są w stanie nawet przez kilka godzin ograniczyć krwawienie, zanim dojdzie do ich przerwania i krwawienia do jam ciała. Daje to szanse na zaopatrzenie tętniaka i uratowanie pacjenta. Dynamiczny przebieg choroby powoduje ogromne ryzyko dla pacjenta. Szacuje się, że jedynie ¼ pacjentów z pęknięciem tętniaka aorty przeżyje. U ¼ pacjentów pęknięcie tętniaka nie zostanie zdiagnozowane przyżyciowo. ¼ pacjentów zginie w czasie pierwszych godzin po wykryciu pękniętego tętniaka, tuż przed albo w czasie operacji, ponieważ pęknięciu tętniaka zazwyczaj towarzyszy masywne krwawienie i wstrząs krwotoczny. Skrajnie ciężki stan ogólny pacjenta wynikający z pęknięcia tętniaka czasami ma nieodwracalne skutki nawet przy skutecznym zaopatrzeniu operacyjnym tętniaka i aż u ¼ pacjentów może doprowadzić do zgonu w pierwszych 30 dniach po operacji. Śmiertelność w grupie pękniętych tętniaków jest ponad trzydziestokrotnie wyższą niż u pacjentów z niepękniętym tętniakiem, dlatego tętniaki należy operować zanim pękną.
Leczenie pękniętych tętniaków wymaga odpowiednio wyposażonego ośrodka posiadającego doświadczenie w leczeniu choroby. Aby wykorzystać minimalne szanse pacjenta na przeżycie każdy nawet drobny czynnik się liczy. Ogromne znaczenie w tym ma doświadczenie zespołu zaczynając od ratowników, izby przyjęć, pracowni diagnostycznych, bloku operacyjnego, kończąc na zespole pielęgniarskim, anestezjologach i chirurgach naczyniowych. W doświadczonych ośrodkach dzięki zastosowaniu współczesnych metod leczenia udaje się nawet kilkakrotnie zmniejszyć śmiertelność z powodu pękniętego tętniaka.
W leczeniu pękniętego tętniaka od lat stosowana jest jak metoda otwarta, tak i metoda wewnątrznaczyniowa, która w ostatnich dekadach zyskuje coraz większą popularność. W większości ośrodków o dużym doświadczeniu właśnie leczenie wewnątrznaczyniowe jest preferowane ze względu na znamiennie mniejszy uraz operacyjny. Zastosowanie tej metody ma jednak swoje ograniczenia spowodowane rozległością zmian, anatomią naczyń oraz logistyką dostarczania sprzętu wewnątrznaczyniowego. Szeroki asortyment, wysoka cena protez wewnątrznaczyniowych i krótkie terminy przydatności nie pozwalają szpitalom zaopatrzyć się w pełny zakres protez niezbędnych do leczenia.
Tętniak zapalny aorty
Poszerzeniom tętnic zazwyczaj towarzyszy stan zapalny toczący się w ścianie naczynia. W niektórych przypadkach obszar zmian zapalnych powoduje znaczne zgrubienie ściany aorty. Wówczas mówimy o tętniakach zapalnych. Stan zapalny może obejmować struktury przylegające do tętniaka. Typowym powikłaniem tętniaka zapalnego jest objęcie stanem zapalnym moczowodu, powodujące zatrzymanie odpływu moczu z nerki.
Tętniak zatorujący
Większość tętniaków aorty zawiera w swoim świetle skrzepliny przyścienne. W zdecydowanej większości pacjentów stosujących leczenie przeciwpłytkowe nie powoduje ona znaczącego zagrożenia. Jednak zdarzają się przypadki zatorowania fragmentami skrzepliny, wówczas koniecznym może być jak usunięcie zatoru, tak i leczenie tętniaka.
